Na dorpsprotest bleef Wijk aan Zee op de kaart staan: "In Moerdijk mogen ze niet opgeven"

In dit artikel:

Dorpsfilosoof en oud-café-eigenaar Bert Kisjes (85) ziet sterke overeenkomsten tussen het verleden van Wijk aan Zee en de huidige nood in Moerdijk. In de jaren zeventig bedreigde uitbreiding van de industrie het Noord-Hollandse kustdorp: plannen voorzagen in opslag van giftig slib en uitbreiding ten koste van woongebied. Kisjes, kort na zijn vestiging eigenaar van café Sonnevanck, hielp het dorp te mobiliseren: bijeenkomsten, muzikaal protest en creatieve oplossingen markeerden het verzet.

Bewoners lieten niet alleen van zich horen met liederen; ze onderzochten ook praktische alternatieven. Een plan om bakstenen van het slib te maken bleek technisch haalbaar en maakte de noodzaak van een depot onverwacht overbodig — de bakstenen werden uiteindelijk niet geproduceerd, maar het conflict verdween van de agenda. Die overwinning luidde een culturele omslag in: binnen vijftien jaar veranderde Wijk aan Zee van een bijna verdwenen plaats in een levendige gemeenschap die kunstenaars en creatieven aantrok.

Later erkende de provincie die omslag financieel en symbolisch: in 1999 riep het dorp zichzelf uit tot Cultureel Dorp van Europa en de koningin opende het beeldenpark Zee van Staal. Kisjes benadrukt dat zulke overwinningen laten zien dat kleine gemeenschappen machtig kunnen zijn en dat je niet alleen tegen organisatorische industriebelangen moet strijden maar ook voor een levendige samenleving moet blijven staan.

Met die ervaring wil hij Moerdijk steun bieden en roept bewoners op vol te houden: "In Moerdijk mogen ze niet opgeven." Zijn verhaal illustreert hoe lokaal verzet, creativiteit en doorzettingsvermogen een bedreiging kunnen keren en een nieuwe identiteit kunnen scheppen.