Nog hoor ik die harde bulderlach van mijn vader. Dan wist ik: dat is Freek, die papa aan het lachen maakt

In dit artikel:

De verteller herinnert zich hoe de doordringende lach van zijn vader aankondigde dat Freek de Jonge weer op bezoek was: een jaarlijkse traditie rond oudejaarsavond die familie, buren en vrienden dagenlang liet napraten. Wanneer de verteller recent zegt dat hij ’s avonds naar Freek gaat, herkent zijn vader de naam niet meer; hij reageert verward en vraagt simpelweg hoe de vakantie was. Waar vroeger iedereen na Oud en Nieuw meteen vroeg wat men van Freek vond en vader steevast zijn favoriete scènes nadeed, toont deze scène nu de wrange kloof die geheugenverlies of ouderdom kan veroorzaken. De tekst zet het warme ritueel van collectief lachen en herinneren — en het sociale bindmiddel dat een bekende cabaretier kan vormen — af tegen het pijnlijke verval van herkenning binnen een gezin. Ter context: Freek de Jonge is een bekende Nederlandse cabaretier wiens oudejaarsconferences jarenlang vaste stof in veel huishoudens waren, zodat zijn afwezigheid of onherkenning extra zwaar weegt.