Kick (12) heeft altijd hulp van zijn ouders nodig als hij naar de speeltuin wil, terwijl zijn broer zo de deur uit kon rennen. 'Dat voelt soms best oneerlijk'
In dit artikel:
Kick (12) uit Castricum zit in een rolstoel vanwege cerebrale parese en kan niet zelfstandig naar de buurtspeeltuin: hij is altijd op hulp van zijn ouders aangewezen. Zijn broer kon vroeger gewoon de deur uitrennen om met vrienden te spelen, een verschil dat Kick soms als oneerlijk ervaart: „Dat voelt soms best oneerlijk.” De speeltoestellen zelf zijn er wel — glijbaan, klimrek, schommel — maar het gras rondom is te stug en ongelijk om met een rolstoel overheen te rijden, waardoor de plek voor hem onbereikbaar wordt.
Dit voorbeeld laat zien hoe ontwerpkeuzes, zoals een onverharde ondergrond, kinderen met een beperking uitsluiten van dagelijks buitenspelen. Eenvoudige aanpassingen — verharde paden, zachte maar rolstoelvriendelijke ondergronden (rubbersystemen of tegels) en toegankelijke speeltoestellen — kunnen zulke barrières wegnemen. Gemeenten en beheerders van speelplaatsen spelen een sleutelrol in het creëren van inclusieve speelplekken zodat ook kinderen als Kick zelfstandig kunnen meedoen.