'Kanker? Dat kan niet, ik heb kinderen'; Natascha maakte dagboek, als anker voor lotgenoten

In dit artikel:

“Kanker? Maar dat kán helemaal niet. Ik heb kinderen!” Dat was de verbijsterde reactie van Natascha Grippeling toen artsen haar duidelijk maakten dat een prik in haar borst nodig was voor een biopsie. Nu, bijna twee jaar na die dag, vertelt de toen 44‑jarige dat zij borstkanker kreeg in haar linkerborst, met uitzaaiingen naar lymfeklieren en hals — wel regionaal, waardoor behandeling mogelijk is en genezing in zicht blijft.

Natascha had geen familiegeschiedenis van borstkanker (op een tante na) en viel buiten het bevolkingsonderzoek; ze voelde zich altijd gezond en merkte geen duidelijk knobbeltje. Wat haar opviel was dat de borst ‘massief’ aanvoelde en de tepel iets was ingetrokken, een verandering die ze opmerkte tijdens een griepachtige periode onder de douche. De huisarts verwees haar door; in het ziekenhuis bleek een tumor van acht centimeter aanwezig. “Je voelt niks, het is echt een sluipmoordenaar,” zegt ze over de verrassing van de diagnose.

Om zichzelf en lotgenoten houvast te geven begon Natascha een dagboek. Dat dagboek fungeert als anker: het deelt haar ervaring, biedt herkenning en kan anderen helpen bij het verwerken van onzekerheid en het vinden van steun tijdens behandeling en herstel.