Jaap en Anita wachten al maanden op traplift en scootmobiel, maar gemeente wil hen weg. 'We horen alleen maar verhuizen, verhuizen, verhuizen'

In dit artikel:

Het Haarlemse echtpaar Jaap en Anita Cordes wacht al maanden vergeefs op hulpmiddelen vanuit de Wet maatschappelijke ondersteuning (WMO): een traplift en een scootmobiel. Vier maanden na hun aanvraag is er nog niets geleverd, terwijl beiden slecht ter been zijn. In plaats van snelle hulp krijgt het paar volgens eigen zeggen vooral het dringende advies van de gemeente om te verhuizen: „We horen alleen maar verhuizen, verhuizen, verhuizen”, zeggen ze.

De uitgestelde levering heeft praktische gevolgen: hun jaarlijkse overwintering in Spanje met de caravan gaat dit jaar niet door; de caravan staat ongebruikt voor de deur. Jaap heeft al decennia gezondheidsklachten na een zwaar auto-ongeluk bijna dertig jaar geleden, waarna spierdystrofie ontstond. Dit voorjaar verdwenen plotseling zijn benen als het ware onder hem, waardoor zelfstandig bewegen nog lastiger is geworden. Hij blikt terug op een leven van hard werken en uitte zijn frustratie: „Ik heb vierenvijftig jaar gewerkt, en je krijgt er niks voor terug.”

De zaak illustreert de spanning tussen individuele zorgbehoeften en gemeentelijk beleid: bewoners rekenen op WMO-voorzieningen om zelfstandig thuis te blijven, maar lopen bij delays of beleidsdruk te vaak vast. Voor Jaap en Anita betekent de vertraging verlies van mobiliteit en vrijheid, en toegenomen onzekerheid over hun woonsituatie.