Een pleidooi voor meer kleur

In dit artikel:

Na een vakantie in Roemenië valt de auteur op hoe levendig gebouwen daar zijn geschilderd, in scherp contrast met het vaak kleurloze straatbeeld in Nederland. Terugkijkend vertelt ze een persoonlijk voorval uit de Haarlemse Vijfhoek: haar toenmalige huisbaas, een oudere man die het pand probeerde te onderhouden, gaf de voorgevel van hun 19e-eeuwse woning een uitgesproken roze laag nadat de oude crèmeverf afbladderde. Bewoners waren enthousiast, maar enkele dagen later moest hij de muur weer wit verven nadat buren bij de gemeente hadden geklaagd. De wijk is aangemerkt als beschermd stadsgezicht, waardoor schilderwerk zonder vergunning aan regels gebonden is.

De schrijver gebruikt deze anekdote om een breder punt te maken: Nederlandse buitengevels missen vaak kleur en regels rond monumentenzorg en vergunningen beperken individuele expressie. Ze pleit voor verruiming van het toegestane kleurenpalet en minder betuttelende handhaving, omdat vrolijke kleuren volgens haar de sfeer, vooral in donkere wintermaanden, kunnen verbeteren. Als extra context: beschermde stadsgezichten en monumenten bestaan om historische waarden te behouden, maar dat botst soms met bewoners die willen moderniseren of personaliseren. De oproep is een uitnodiging om balans te zoeken tussen behoud van erfgoed en ruimte voor kleur en persoonlijkheid in onze dorpen en steden.